μονάχουσα

μονάχουσα (ΑΜ, Μ και μοναχούσα, ή)

μοναχή, καλόγρια.

[ΕΤΥΜΟΛ. < μοναχός κατά τα θηλ. σε -ούσα (πρβλ. λεχ-ούσα). Ο τ. μονάχουσα με αναβιβασμένο τον τόνο κατά τον τονισμό τού επιθ. μονάχος].